قضا را از قضا یک روز شادان

به صحرا رفت خسرو بامدادان

تماشا کرد و صید افکند بسیار

دهی خرم ز دور آمد پدیدار

به گرداگرد آن ده سبزه نو

بر آن سبزه بساط افکنده خسرو

می سرخ از بساط سبزه می خورد

چنین تا پشت بنمود این گل زرد

چو خورشید از حصار لاجوردی

علم زد بر سر دیوار زردی

چو سلطان در هزیمت عود می سوخت

علم را می درید و چتر می دوخت

عنان یک رکابی زیر می زد

دو دستی با فلک شمشیر می زد

چو عاجز گشت ازین خاک جگرتاب

چو نیلوفر سپر افکند بر آب

ملک زاده در آن ده خانه ای خواست

ز سر مستی در او مجلس بیاراست

نشست آن شب بنوشانوش یاران

صبوحی کرد با شب زنده داران

سماع ارغنونی گوش می کرد

شراب ارغوانی نوش می کرد

صراحی را ز می پر خنده می داشت

به می جان و جهان را زنده می داشت

مگر کز توسنانش بدلگامی

دهن بر کشته ای زد صبح بامی

وز این غوری غلامی نیز چون قند

ز غوره کرد غارت خوشه ای چند

سحرگه کافتاب عالم افروز

سرشب را جدا کرد از تن روز

نهاد از حوصله زاغ سیه پر

به زیر پر طوطی خایه زر

شب انگشت سیاه از پشت براشت

ز حرف خاکیان انگشت برداشت

تنی چند از گران جانان که دانی

خبر بردند سوی شه نهانی

که خسرو و دوش بی رسمی نمود است

ز شاهنشه نمی ترسد چه سوداست

ملک گفتا نمی دانم گناهش

بگفتند آنکه بیداد است راهش

سمندش کشتزار سبز را خورد

غلامش غوره دهقان تبه کرد

شب از درویش بستد جای تنگش

به نامحرم رسید آواز چنگش

گر این بیگانه ای کردی نه فرزند

ببردی خان و مانش را خداوند

زند بر هر رگی فصاد صد نیش

ولی دستش بلرزد بر رگ خویش

ملک فرمود تا خنجر کشیدند

تکاور مرکبش را پی بریدند

غلامش را به صاحب غوره دادند

گلابی را به آبی شوره دادند

در آن خانه که آن شب بود رختش

به صاحبخانه بخشیدند تختش

پس آنگه ناخن چنگی شکستند

ز روی چنگش ابریشم گسستند

سیاست بین که می کردند ازین پیش

نه با بیگانه با دردانه خویش

کنون گر خون صد مسکین بریزند

ز بند قراضه برنخیزند

کجا آن عدل و آن انصاف سازی

که با فرزند از اینسان رفت بازی

جهان ز آتش پرستی شد چنان گرم

که بادا زین مسلمانی ترا شرم

مسلمانیم ما او گبر نام است

گر این گبری مسلمانی کدام است

نظامی بر سرافسانه شوباز

که مرغ بند را تلخ آمد آواز